Image

Welkom

Carrière of de vele wegen naar Rome
In de loop der jaren heb ik carrière-gewijs voor paden gekozen die ik na lange of kortere tijd weer verliet om een andere richting in te slaan.
Zo waren er: de verpleging bij de Diaconessen, onvrijwillig en net als vroeger een soort van opbergen in het klooster vanwege onwenselijk gedrag (gelukkig ultrakort), een balletcarrière (helaas te lang en te weinig talent), administratief medewerker/secretaresse (wanneer je totale chaos nastreefde was ik beslist de aangewezen persoon in die functie).
Manusje-van-alles bij de beroemde Amsterdamse boekhandel Erasmus. Gezien mijn verlangen naar boeken en boekbezit had dat het meest weg van de sleutel van de wijnkelder verstrekken aan een alcoholicus. Meestal kwam ik thuis met weinig salaris en veel boeken.

Journalistiek
Daarna de journalistiek in zijn vele verschijningsvormen. Het vak geleerd vanaf de basis. Bij het toenmalige tijdschrift EVA (later VIVA) moest je over alles kunnen schrijven. Ik had er een rubriek over het opvoeden van kinderen (tenslotte had ik er inmiddels drie), een rubriek over huidverzorging en een shoppingrubriek. Uiteindelijk kon ik overgaan tot human interest interviews die meer mijn belangstelling hadden.
Daarmee werden mijn activiteiten uitgebreid naar diverse andere bladen. Een documentaire voor televisie over de dichter Slauerhoff. En een over het leven van Nienke van Hichtum, echtgenote van Troelstra en schrijfster van het beroemdste Nederlands kinderboek ‘Afke’s tiental’. Ook wel eens leuk, vond ik, maar met dat eindeloos monteren duurde het me te lang. Verveling lag op de loer en dat is een slechte zaak.

Toeval
Per toeval (het meeste overkomt mij per toeval) werd ik medewerker bij de afdeling voorlichting van het Academisch Medisch Centrum te Amsterdam. Al werd dat door mijn vrienden uit het vak beschouwd als: “vertrokken naar de eeuwige jachtvelden”. Het maakte me niet uit. Medische journalistiek leek me ook wel wat voor de verandering. Ik was in de naïeve veronderstelling dat journalistiek en voorlichting two of a kind waren. Niets bleek minder waar. Journalistiek probeert openheid te geven, voorlichting dekt toe ter bescherming van het bedrijf. Het was een leerzame periode. Leerzaam, een woord dat mijn broer (persfotograaf) gebruikte voor iets dat niet onverdeeld plezierig was geweest (“Hoe was je reportage in Belfast?” “Leerzaam”).

Eigen stem
Na die periode kreeg ik steeds meer zin iets te schrijven wat mij werkelijk interesseerde, een eigen stem en dat van een langere adem was dan een artikel in blad of krant. Mijn laatste werkkring had daartoe stof te over geleverd.
En zo is het gekomen. Sinds wij naar Drenthe verhuisden en naast het schrijven een antiekboerderij inrichtten, deelnemers werden aan onder andere de Haagse antiekmarkt (er moet toch brood op de plank) zult u hier en daar de neerslag van al die belevenissen terug vinden in mijn boeken en columns.
Ter lering, maar vooral vermaak, want dat is in deze barre tijden essentieel.