Jaren van weleer
Jaren van weleer - Proloog
Dit nieuwe boek is een mozaïek van verhalen over mijn jeugd in Den Helder vlak na de oorlog. Mijn vader werkte als timmerman op de Rijkswerf, mijn moeder beheerde een druk hulppostkantoor en mijn beide broers leidden hun eigen leven. Ik legde weinig gewicht in de schaal en er was geen sprake van enig toezicht. Tot op zekere hoogte kon ik doen wat ik wilde, maar dat was niet altijd fijn. Ik moest maar zien hoe ik me redde.
Wanneer je acht jaar bent en je broers zijn zeventien en negentien is uiterste weerbaarheid vereist. Dat vormt je voor de rest van je leven. Menigmaal heb ik van een vriendinnetje te horen gekregen: “Ik mag niet meer met je spelen van mijn moeder, want je bent te wild.”
Een kind valt samen met zijn omgeving, maar een enkele keer merkte ik dat het ook anders kon. Een klasgenootje zei eens: “Als ik straks uit school kom zit mijn kleine zusje achter het raam op me te wachten,” en ik voelde een steek van jaloezie.
Jaren van weleer is het verhaal van ‘het kleine slagveld’ van haar kindertijd.
Er was iets waar mijn moeder geen enkele aanleg voor had, maar dat zij toch hardnekkig doorzette: zelf kleren maken. Haar absolute hoogstandje zou een wintermantel voor mij worden. Een buitengewoon moeilijke opgave aangezien daartoe eerst een oude winterjas van mijn vader secuur uit elkaar getornd moest worden. Het diep donkerblauwe, bijna zwarte kledingstuk waar uren en uren op gezwoegd was, had een grijs astrakan kraagje gekregen en een smal astrakan reepje langs de steekzakken om het geheel wat op te fleuren.
Jaren van weleer is de zevende roman van Dens Vroege. Opnieuw gaan drama, hilarische gebeurtenissen en humor weer moeiteloos hand in hand.
Interview met Dens Vroege
Reacties van lezers
Wat een heerlijk boek!!! Zo van genoten!!! Je waant je helemaal in de tijd dat het afspeelt. Zo beeldend geschreven, dat je het gewoon voor je ziet. Even alles van nu vergeten. Geweldig. Echt een aanrader.
Heel lief, heel goed beschreven. Ik herken het als m’n broekzak. Echt vanuit een kind geschreven. Die tijd en de personages die ze beschrijft. Zo levend. Als kind begreep je de problemen van volwassenen niet. Mooi compact beschreven en toch met een leuke ondertoon. Maar gaat de werkelijkheid niet uit de weg. Ze schrijft lichtvoetig.
De korte vertellingen gaan over alledaagse zaken, zoals het gezinsleven, de schoolbelevenissen, vriendschappen en ruzies, alles gezien door de ogen van het meisje, dat de gebeurtenissen op haar eigen manier vertaalt.
'Jaren van weleer' is een mooi tijdsbeeld van de belevenissen van een opgroeiend meisje in een gezin waar deugd en hoe het hoort voorrang krijgen boven liefde en empathie. Rijk en luchtig geschreven met de ondertoon van onheil die om elke hoek tevoorschijn kan komen. Een aanrader!
Het boekje bevat indringende maar vaak ook geestige portretten van haar ouders, broers, tantes en ooms, van onderwijzers en klasgenootjes. Daarnaast weet ze als geen ander gevoelens te verwoorden die we allemaal wel eens als kind hebben gehad wanneer onze ouders ons in situaties brachten die ons ongemak en machteloosheid gaven om te weten hoe te handelen. En tevens is het een kleine ode aan Den Helder, de stad van het strand en de duinen. “Eigenlijk was het iedereen in onze stad een raadsel waarom mensen van buiten zo nodig naar Texel wilden”.
Wat me zo treft in dit boek en ook in veel van haar andere romans is dat er naast humor en drama altijd een ondertoon van weemoed en mededogen meeloopt die de boeken een diepte geven die ontroert.