Gabriel en Noud

Adriaan lag in bed of hij op obductie wachtte ware het niet dat hij een sigaret rookte. Niet de gewoonte in zijn slaapkamer en een veeg teken.
‘Een aardige jongen, Noud,’ zei hij terwijl hij rook naar het plafond blies.
Hij knikte.
‘Zie je hem regelmatig?’ Gabriel bleef hem zwijgend aankijken.
‘Dat is antwoord genoeg,’ zei hij na een lange stilte.
‘Ik stond vanavond even in de tuin een sigaret te roken en zag jullie samen in de keuken.’ Oh gloeiende godver, dacht hij, wat moet ik voor reden aanvoeren.
‘Ach, een geintje for old times sake,’ zei hij na een poosje. Het was zonder meer de meest wanhopige reddingspoging ooit, zijn gezichtsuitdrukking en zijn woorden waren zeldzaam met elkaar in tegenspraak.
‘Daar zag het niet naar uit, Gaby,’ zei Adriaan met een gekweld lachje, ‘ik gun je je pleziertje lieverd, maar speel het nou een beetje netjes en laat het niet te serieus worden.’
Hij zweeg geschokt en dacht: Noud een pleziertje? Je hebt echt geen idee.
‘Ik ga nog even buiten zitten,’ zei hij.

Floris en Elise

Op de terugweg zag ze tot haar intense verrassing bij de schiettent een stel jochies die zich om Floris Nauta verdrongen. Haar hart klopte in haar keel terwijl ze het tafereel van een afstand gade sloeg. Het zag er naar uit dat hij daadwerkelijk ging schieten. De kinderen dromden om hem heen toen hij het geweer in handen kreeg. Niemand had erg in haar toen ze zich snel achter het groepje opstelde, innig wensend dat hij in de roos zou schieten. Bij het tweede schot was ze net zo verblind als de anderen. Toen ze haastig buiten de beschutting van de schiettent stapte voelde ze dikke regendruppels op haar hoofd vallen. Onder de bomen aan de andere kant van de straat keek ze wat er zou gebeuren. De jongetjes verdrongen elkaar om de foto te zien en sloegen hem in hun enthousiasme op zijn schouders of hij een van hen was voor ze stoeiend verder liepen. Steeds harder regende het en wanneer ze hier nog lang bleef staan zou ze drijfnat worden maar het deerde haar niet.
Bij het onbarmhartige licht van de schiettent zag ze hem de foto bestuderen. Toen keek hij geschrokken op en zocht de zich haastende mensen af. Tot hij haar onder de bomen ontdekte. Ze wist niet wat over haar kwam maar dit was het moment. Wat de gevolgen waren zou ze wel zien.

Daniël en Clara

Bij het doel van hun tocht aangekomen moesten ze door het mulle zand het duin opklimmen. Daan greep haar hand en ging voorop. Het café was in ieder geval open, hij zag de schoorsteen geruststellend roken. Boven hijgden ze uit in de luwte van een muur om van die hoogte naar het kolkende water te kijken. Clara stond voor hem en leunde met haar rug tegen hem aan, zijn armen om haar heen. De geur van haar haar, de jagende wolken en het loeien van de storm met een fluiten zoals vroeger thuis op zolder wanneer het zo hard waaide. Haar ranke lijf dat hij nu dicht tegen zich aanhield en het donderend geweld waarmee de golven op de kust beukten vormden een bijna dramatische entourage die hij zich later met smart zou herinneren.
Tot Clara zich omdraaide, zijn gezicht tussen haar handen nam en hem met verbazingwekkend gemak zoende met koele zilte lippen. Hij sloot zijn ogen om dit moment waar hij zo naar verlangd had te laten duren en hield haar hoofd in zijn hand of het zijn hart was. Doodsbang het te laten vallen. Zo bleven ze lang staan, in tedere omhelzing.
Als kinderen waren ze, bij het spelen te ver van huis geraakt. Op elkaar aangewezen.
‘Daan,’ zei ze, ‘hoe moet het nu verder met ons,’ en legde haar hoofd tegen zijn borst.
Er kwam een man naar buiten met een kist lege flessen.
‘Staan jullie hier nou nog in dat weer,’ riep hij, ‘ga eens gauw binnen bij het vuur zitten.’

Wouter en Mischa

‘Oh mijn God, lieve ogen,’ riep Tony, ‘lieve ogen. Als je dat zegt ben je verloren.’ Mischa knikte.
‘Maar waarom ben je dan zo somber. Wanneer je zo verliefd bent weet je tenminste dat je leeft man. Heeft hij niets in de gaten?’
‘Soms denk ik van wel maar misschien is dat wishful thinking van mij.’
‘Hoezo?’
‘Laatst vond ik hem met het hoofd in de handen achter zijn bureau. Groen van de hoofdpijn. Het was over zessen en iedereen was al naar huis. In een vlaag van overmoed zei ik: ‘Zal ik je nek masseren?’
‘Wat? Je bood je baas aan hem te masseren?’
‘Ja, ik was zelf verbijsterd over mijn durf.’
‘En hoe reageerde hij?’
‘Kun jij dat dan,’ vroeg hij en ik knikte.
‘Ik stond op en zei: ‘dan moet je wel je jasje uittrekken,’ ging achter hem staan en legde mijn handen in zijn nek.’ Tony’s mond was een beetje open gezakt. 
‘En toen?’ Zijn stem was nu naar het fluisterregister gedaald.
‘Ik dacht dat ik gek werd. Of ik onder stroom stond maar zo heerlijk om hem eindelijk aan te kunnen raken. Ik probeerde zijn schouder spieren wat losser te krijgen door het overhemd heen en dacht alleen maar aan zijn naakte schouders. Hij zat heel stil met zijn ogen dicht. Ik boog me over hem heen en ademde de geur van zijn haar, zijn huid en heb me zo krankzinnig moeten beheersen om hem niet in een ademloze seconde in zijn hals te zoenen.’
‘En toen?’
‘Ja, niks en toen.’
‘Vond hij het heel gewoon?’
‘Ik denk het. We zijn daar als een familie. Misschien vinden ze zoiets de normaalste zaak van de wereld.’
‘God bewaarme’ zuchtte Tony teleurgesteld, ‘dit wordt echt een dag met een gaatje. Ik zit hier met jou om half twaalf al aan de pils en een dijk van een erectie.’
‘Shake hands,’ zei Mischa en na een stilte: ‘misschien is hij mijn grote liefde.’
‘Waarom?’
‘Zoiets voel je. Je denkt: dit is hem.’

ISBN: 978-94-91389-42-9
Winkelprijs: € 21,99
Eerste uitgave: 2024
Auteur: Dens Vroege
Softcover: 140 x 210 mm
Pagina's: 268
Informatie: email